మెట్రో రైలు

మొన్నామధ్య ఒకసారి  హైదరాబాద్ వెళ్ళినప్పుడు మెట్రో రైలు ఎక్కాలని అనుకున్నాను.
అప్పటికి ప్రారంభమై ఓ పది రోజులు అయిఉండొచ్చు.
విపరీతమైన రద్దీ కారణంచేత కుదరలేదు.
ఎందుకంటే ముఖ్యమైన పనులు చాల ఉన్నాయి.
వరంగల్లో బయల్దేరి ఉప్పల్ రింగ్ రోడ్ లో దిగితే
మెట్రో కంటే ముందే నేను వెళ్ళాల్సిన చోటుకు వెళ్ళొచ్చు.
అయినా దాంట్లో ఎక్కాలంటే సవాలక్ష రూల్స్ ఉంటాయని
గతంలో పేపర్లో చదివాను కాబట్టి అటువైపు వెళ్లకూడదని నిర్ణయించుకున్నాను.
ఎందుకంటే టికెట్ తీసుకొని రైలెక్కడం తెలుసు
రెండు టోకెన్లు తీసుకొని ఎక్కినచోట ఒకటి దిగినచోట ఒకటి ఇవ్వాలట.
స్టేషన్ లో కూడా టైం ప్రకారమే ఉండాలట.
అదికూడా చాలా పద్దతిగా ఉండాలట.
ట్రైన్లో ఎక్కడ పడితే అక్కడ కూర్చోకూడదట.
సేల్ఫీలు దిగ కూడదు అంటూ
ఇలా సవాలక్ష.
ఈ గొడవంతానాకెందుకులే అని ఊరుకున్నా.
తర్వాత
హైదరాబాద్ మిత్రులు  ఒకసారి ఫోన్ చేసి
వచ్చినపుడు కలవనే లేదు. ఈసారి వచ్చినపుడు రారా
అలా మెట్రో ఎక్కుదువుగాని  అన్నారు
ఎందుకులేరా అన్నాన్నేను
ఏరా అన్నారు
నాకున్న భయాలు చెపితే నవ్వి ఊరుకున్నారు.
కాని వాళ్ళు మెట్రో దగ్గర దిగిన ఫోటోలు వాట్సప్ లో పంపినప్పుడు
అర్థం అయింది పెద్దగ జనం లేరు కాబట్టి నిబంధనలు ఎత్తేసారేమో అని.
అట్లయితే ఈసారి వెళ్ళినపుడు నేనుకూడా ఎక్కాలి అనుకున్నా..
అయినా ఎవరో ఒక ఫ్రెండ్ ను వెంటబెట్టుకొనే ఎక్కాలె..

స్నేహం

ఈమధ్య నన్ను చాలా  బాధ పెట్టిన విషయం
నా ఇద్దరు  మిత్రుల  మరణం.
మిత్రులంటే .... బాల్యమిత్రులు  ..
ఒకరేమో తిరుపతి రెడ్డి (హనుమకొండ)
ఇంకొకరేమో  పేరు సత్తిబాబు.
విశాఖ జిల్లా పాడేరు, అరకు వ్యాలీ  దగ్గర చిన్న వూరు మఠం.
కానీ చదివింది  వరంగల్ దగ్గరలోని ఓకే రెసిడెన్షియల్ స్కూల్ లో.(1986-90)

10వ తరగతి తర్వాత నేను కాలేజ్ హైదరాబాదు లో చేస్తే

సత్తిబాబు  పాడేరు లో చేసాడు. 

మేము విడిపోయిన తర్వాత
కొన్ని సంవత్సరాలు ఉత్తరాలు వ్రాసుకునేవాల్లం. 

కానీ 1997  సం నుండి ఆగి పోయాయి.
కానీ ఈమధ్య మళ్లీ తనను కలవాలి లేదా
కనీసం  మాట్లాడాలని అనిపించింది.
ఎలా? లెటర్ వ్రాస్తే తిరిగి వస్తున్నాయి. 

కానీ వాడితో  ఎలాగైనా మాట్లాడాలనే బలీయమైన  కోరికతో
ఒకసారి వైజాగ్ వెళ్లి రావాలని నేను ఇంకో మిత్రుడు ప్లాన్ చేసుకున్నాం.
కాని చివరి నిమిషంలో రద్దైంది.
ఇక కథ మళ్ళీ మొదటికొచ్చింది.
అప్పుడు ఒక్క ఐడియా వాడితో మాట్లాడేలా చేసింది.
అది google సెర్చ్ తో సాధ్యం అయింది.
నేను ఉత్తరాలు రాసేవాడ్ని కాబట్టి ఆ రూట్లోనే ప్రయత్నం చేశా.
ఫలించింది.
మొదట పాడేరు పోస్ట్ ఆఫీస్ నంబరు సెర్చ్ చేశా ,
నాలుగు నంబర్లు వచ్చాయి.
అందులో రెండు పనిచేయటంలేదు,
ఒకటి చాలాసేపు ఎంగేజ్ వచ్చింది.
ఇక చివరి నంబర్ ...
కలుస్తుందా లేదా ??
చూద్దాం కలవకపోతే ఇంకేదైనా మార్గం చూడాలి
అనుకుంటూనే చేశా . అవతల ఫోన్ లిఫ్ట్ చేయగానే
ఒక్కసారి పట్టలేని సంతోషం.
వరంగల్ నుంచి మాట్లాడుతున్నా అనటంతో
కొంచం ఆసక్తిగా ఏంకావాలి అని అడిగారు.
మఠం పోస్ట్ ఆఫీస్ ఫోన్ నంబర్ కావాలి అన్నాను.
మాదగ్గర లేదు అని సమాధానం వచ్చింది.
25సంవత్సరాల క్రితం నేను, నా మిత్రుడు కలసి
చదువుకున్నదీ , అన్నీ వివరించా.
మాస్టారూ అని ఎవరినో  పిలుస్తూ నన్ను కాసేపాగి ఫోన్ చేయమన్నాడు.
కాని 10 నిమిషాల్లో తనే చేసి మా దగ్గర లేదు
కాని హుకుంపేట నంబర్ ఇస్తాను అక్కడ అడగండి అన్నాడు.
వెంటనే నంబర్ తీసుకుని ఫోన్ చేశా.
మఠం ఫోన్ నెంబర్ అడగ్గానే ఎందుకు అని ప్రశ్న.
విషయం వివరించగానే ఆశ్చర్యపోయి ఒక్క నిమిషం ఉండండి
మఠం పోస్ట్ మాస్టర్ ఇక్కడే ఉన్నాడు అని ఎవరినో
పంపించాడు తీసుకురమ్మని. తిరిగి వచ్చిన అతను వెళ్లిపోయాడని
చెప్పటంతో నాకు నంబెర్ ఇస్తూ ఫోన్ సరిగా కలవదు
సిగ్నల్  ప్రాబ్లం  చేస్తూ ఉండండి అని చెప్పటంతో
సందేహిస్తూనే ఫోన్ చేశా కలవలేదు.
వెంటనే ఒక ఐడియా తట్టింది.
కాల్ బ్యాక్  చేయమని మెసేజ్ పెట్టి
డెలివరీ రిపోర్ట్ ఆన్ చేసి పెట్టాను.
ఒక గంటకు మెసేజ్ చేరినట్టుగా రెప్లై
రావటంతో నేనే ఫోన్ చేశా.
అతనికీ విషయం వివరించటంతో  తను మా బంధువే
కాని దూరంగా ఉంటారు సాయంత్రం మాట్లాడిస్తాను అనటంతో
ఎదురు చూస్తూ ఉన్నా.
 సాయంత్రం ఆరు గంటలప్పుడు ఫోన్ వచ్చింది .
మాట్లాడాను ...
వాడే..
దాదాపు  ఇరవై ఏడు  సంవత్సరాల తర్వాత
 ఆ గొంతు విన్న ఎంతో ఆనందంతో మాట్లాడా.
వాడు మాత్రం ఏడ్చాడు,, అవును
సంతోషం లోను కష్టంలోనూ కూడా కళ్ళువర్షిస్తాయి 
కానీభేదం ఒక్కటే  ఆనందాశ్రువులు కన్ను దాటి బయటకు రావు
కన్నీళ్లు కంట్లో ఆగనూలేవు 
ఇన్ని రోజుల తర్వాత మాట్లాడిన సంతోషం
ఎన్నో రోజులు నిలవదని అప్పుడు ఊహించలేదు ..
తర్వాత ఒక నెలలోపే వాడు హైపటైటిస్ బారిన పడి మరణించాడు
అదీ మేము ఫోన్ చేస్తే వాడి అబ్బాయి చెప్పే దాక తెలియలేదు.
ఇరవైసంవత్సరాలుగా లేనిది
వాడితో మాట్లాడాలని ఎందుకు అనిపించిందో కదా...
కేవలం ఈ దుర్వార్త వినడానికేనా ...

ఇక తిరుపతిరెడ్డి కూడా ఒకే స్కూల్
తను చాలా పెద్ద కాంట్రాక్టర్
ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా చాలా కూల్ గా మాట్లాడేవాడు
స్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు ఎప్పుడూ ఎక్కువగా మాట్లాడేవాడు కాదు
ఫోన్ చేస్తే ఎక్కువగా మాట్లాడేవాడు
కాని చిన్నప్పటి అందరి మిత్రుల గురించి మాత్రం
తప్పక అడిగి తెలుసుకొనేవాడు
అందరూ లైఫ్ లో సెటిల్ అయ్యారా అని అడిగేవాడు.
ఎప్పుడూ ఎదో బిజీగా ఉండేవాడు
కానీ ఎప్పుడు కూడా అలా మాట్లాడే వాడు కాదు.
అందరం ఒకసారి కలుద్దాం
నేనే అన్నీ అరేంజ్ చేస్తాను వచ్చేయండి అనేవాడు.
ఉద్యోగాలు వ్యాపారాల్లో ఉంది అందరం కలవలేకపోయేవాళ్ళం .
ఎవరికీ ఏ సహాయం అవసరమైనా వెంటనే ఫోన్ చేయమనేవాడు.
మనసారా వీడు నా స్నేహితుడు అని గర్వంగా చెప్పుకోవడంలో 
ఏదో తెలియని దర్పం కనిపించేది 
కొన్నిరోజుల క్రితం వాడికి కాన్సర్ వచ్చింది అని తెలియగానే
అందరం వెళ్లి కలవాలనుకున్నాం.
కాని ఒకరోజు ఉదయాన నా  మొబైల్ కి ఒక మేసేజ్ వచ్చింది
ఇక లేడని....
మేము వెళ్ళే లోపే వాడు వెళ్లిపోతాడనుకోలేదు.
ఇందుకేనా వాడు అందరమూ ఒకసారి కలుద్దామని అన్నది
మాకు అర్థం కాలేదురా సారీ.....
అప్పుడు మరొక్కసారి అనిపించింది.

సంతోషం లోను బాధ లోనూ కళ్ళువర్షిస్తాయి 
కానీభేదం ఒక్కటే  ఆనందాశ్రువులు కన్ను దాటి బయటకు రావు
కన్నీళ్లు కంట్లో ఆగనూలేవు 

కులమతాలు, వేషభాషలు, ప్రాంతీయ బేధాలకు అతీతంగా అంకురించే సౌరభమే స్నేహం.
మంచిని, చెడుని గమనిస్తూ... అవసరమైనప్పుడు మందలిస్తూ మలగడం మనసెరిగిన మిత్రుడికే సాధ్యం.

సెలవులు

సెలవు!
ఈ మాట వింటేనే చెవిలో అమృతం పోసినట్టుగా ఉంటుంది చాలా మందికి.
ఇక పిల్లలకో.. వేసవి సెలవులంటే......ఎంత సంతోషం
స్కూల్, ట్యూషన్, హోంవర్క్ అన్నీ బంద్.

చిన్నప్పుడైతే ఎంత సరదాగా ఉండేదో,
వేసవి సెలవులు వచ్చాయంటే చాలు
మా వయసు పిల్లలతో ఇల్లంతా నిండిపోయేది.
ఒకటే అల్లరి
పొద్దున్న పొతే ఏ వేప చెట్టుకిందో చింత చెట్టుకిందో మా అడ్రస్
గోలీలాట, చిర్రగోనే ,పల్లీ, పొద్దున్న పొతే సాయంత్రందాక
ఇక ఇంటికి వచ్చేది పొద్దుగూకినంకనే.

తాటి ముంజలు, ఈతకాయలు వాటికోసం పాట్లు చెప్పనవసరమే లేదు
సీమ చింతకాయలు సరేసరి.

అప్పుడప్పుడు చింతపండు గింజ తీయటం, సాయంత్రం ఐతే
ఊరి చెరువు దగ్గర ఉన్న బావి నుండి బిందెల కొద్దీ నీళ్ళు తేవడం
సరదాగా గడిచిపోయేది.

కాని ఇప్పుడు పిల్లల్ని ఆడుకోనిచ్చే తల్లితండ్రులు ఎంతమంది ఉన్నారు.
చదవాలి, ఇంకాచదవాలి లేదంటే సమ్మర్ క్యాంపుల్లో ఎదో ఒకటి నేర్చుకోవాలి.


వేసవి = ఆహ్లాదకరమైన ఉదయాలు + విసుగెత్తించే మధ్యాహ్నాలు + ఫర్వాలేదనిపించే సాయంత్రాలు + టన్నులకొద్దీ మామిడికాయలు + గ్యాలన్ల కొద్దీ కొబ్బరి నీళ్లు +  గంటలకొద్దీ ఆటలు ముందే ఊహించిన ఊహించని బంధువులు అని ఎక్కడో చదివిన గుర్తు 

పైన నేను రాసిందంతా మీకు కూడా ఖచ్చితంగా చిన్నప్పుడు ఎప్పుడోకప్పుడు అనుభవంలోకి వచ్చే ఉంటుంది కదా 
ఐతే కామెంట్ రాయండి